Ik moet helemaal niets!

Ik was aan het vertellen hoe mijn schooluitvaller die middag een keuze moest maken, iets aandurven of niet. Het was een zeldzame kans. Het voelde alsof onze levens ervan af hingen. Ik was als de dood dat hij het, om een cocktail van door elkaar gemengde redenen, niet zou aandurven.

Mijn fysio zei opgewekt: ‘Je moet het gewoon positief brengen! Dan komt het wel goed. Hoe jij het brengt heeft echt gevolgen van hoe hij erover denkt, daarom moet je gewoon …’

En toen verloor ik de controle.

‘IK MOET HELEMAAL NIETS!!!’

Ze probeerde me te kalmeren.

‘Sorry, ik had het niet zo moeten zeggen. Je moet natuurlijk helemaal niets. Ik bedoelde: in zo’n situatie is het belangrijk om te …’

‘IK WEET WEL WAT JE BEDOELDE! NATUURLIJK KAN JIJ ME NIET ZEGGEN WAT IK MOET DOEN! DAAR GAAT HET OOK HELEMAAL NIET OM!’

Ik had op eens door dat ik schreeuwde, sloot mijn ogen en telde tot tien.

Ik deed ze weer open en zei: ‘Ik heb een boksbal nodig. Nu.’

De fysio verliet de kamer en kwam even later terug met een fantastisch instrument. Ze legde me uit hoe ik het moest gebruiken, en moedigde me aan terwijl ik mijn frustratie er op botvierde zonder pijnlijke schouders of gebroken vingers er aan over te houden. Echt een aanrader.

Toen mijn lijf enigszins gekalmeerd was, besefte ik dat ik na zo’n ontploffing wel moest proberen uit te leggen waarom ik zo had gereageerd. Ik had nooit aan iemand verteld hoe irritant zo’n opmerking is. Ergens had ik altijd gedacht dat het geen zin zou hebben, maar dankzij Wisselhart was ik gaan denken dat uitleggen aan de buitenwereld misschien wel nuttig kon zijn. En ja, om te voorkomen dat de beste fysio in Utrecht me niet meer wilde zien, moest ik het sowieso proberen.

Gebrek aan passend onderwijs is voor ons een probleem dat ongeveer vijf jaar speelt. Ik heb een peloton aan mensen gesproken die het als baan hebben om daarbij te helpen. Ze hebben het probleem niet kunnen oplossen. Die ochtend was ik de hele ochtend aan het nadenken: hoe kan ik dit brengen op precies de juiste manier, op de juiste toon, met welke woorden, welke beelden. Ik was als het ware een theaterstuk aan het schrijven in mijn hoofd. Weeg je woorden voor gevorderden. En toen moest ik naar de fysio, en bleek ze te denken dat ze me kon helpen met de goedbedoelde tip: denk na voordat je praat. Dat was de druppel die er even niet bij kon.

Want daaronder lag mijn opgestapelde frustratie over al die mensen die proberen te helpen met irritante en meestal irrelevante vanzelfsprekendheden. Ik kan ondertussen een heel pakjesboot vullen met de open deuren die ik de laatste jaren heb gekregen. Stuk voor stuk mensen die het goed bedoelen, maar ondertussen lijken te denken dat het probleem dat er in Nederland geen passend onderwijs voor mijn kind bestaat, wel opgelost kan worden met een goede dag-nachtritme of een stronkje broccoli bij het avondeten.

Meestal zijn dat soort onzinnige opmerkingen ruis die ik wegfilter om te overleven, en word ik er vooral heel eenzaam van. Maar soms lukt dat even niet.

Dat heb ik de fysio verteld. Ze lijkt het te begrijpen. Dat vind ik fijn.